Երբ մենության եռավանկն է դավադիր,

Արցունքներիս համն անանց է ու աղի,

Անարձագանք, թեկուզ անվերջ դրվատիր,

Ես դատարկ եմ ինչպես անհույզ մի խեցի:

Թեթևասահ լույսն անցնում է անսքող,

Այգն է անվերջ կերպասներն իր ծածանում,

Աղոթք ասես, մրմնջում եմ տող առ տող,

Մի քիչ էլ կաց իմ հուշերի կածանում:

Անսովոր է բաժանումն այս, ցավագին,

Տխուր տեղս սեպվել է նույն առանցքին,

Հոլի նման անգամ հողին չեմ հպվում,

Գլխապտույտ և կամավոր եմ հարբում:

Հիմա կասես, գինին շատ է մառանում,

Եվ հուշերս են անզուգական թասընկեր,

Կասես ինչու՞ հարբում և չեմ մոռանում

Քո պատկերը, քո նազանքը, իմ ընկեր:

Մի քիչ էլ կաց, կհասցնես դեռ գնալ,

Այս հուշերում իմ մարմինը օրորիր,

Թե չեմ հուզում, գոնե փորձիր ինձ գթալ,

Ես հարբել եմ, դու էլ այսպես ինձ սիրիր:

Սերն անհույսին, հույսը՝ կույսին,

Տիրընդդառի խարույկն էր մեծ բոցավառ,

Արծաթափայլ ամպ ու լուսին,

Գիշերն էլ էր կրքերի մեջ զինավառ:

Ինչ եղել է՝ անվերադարձ,

Հուշն է միայն հայացքի պես հայեցող,

Ես մեկնում եմ, գուցե անդարձ,

Ուրիշ մի սեր, ուրիշ մի հույս, կամեցող:

Սահմանն անցա, սակայն էլի

Քո աչքերում վրիպակ եմ, իմ անգին,

Մի օր կրկին ամպ ու լուսին

Այլ գրկի մեջ կամբողջանան թանկագին:

Խավարի մեջ զորացրված ստվերներ,

Շունչ էլ չկա, որ անկենդան ծածանվի,

Տարաժամը մութի նման աներեր,

Անհոգի մի՝ անզոր է, թե սասանվի:

Լուսնկան է վաղուց մեռել երկնքում,

Աստղերն էլ են կամայական մեկնակետ,

Շվարել եմ բյուր բեկյալի արանքում,

Ինձ ջնջե՞լ են, թե՞ դրել են վերջակետ:

Տողերիս հետ մնացել եմ միայնակ,

Ի՞նչ եմ փնտրում և չեմ գտնում շարունակ,

Բայց եկել ես ու եկել ես անշշուկ

Եվ քեզանով լցրել գիշերը տամուկ: