Մի օր ծանակում, մի օր հարբում եմ կրքերում էլի,

Տողերիս մեջ եմ, երբեմն ազնիվ, երբեմն անհայտ,

Ես եմ, ահյակ իմ էսքիզն անորոշ ու մի հայելի...

Քեզ կարոտում եմ ինչպես սափորը գինու հրճվանքին,

Որ հասունացել, նշան է բռնել իմ կերպարանքին,

Ու ես ճոճվում եմ և անասելի, հույզերի ծովում,

Եթե սուզվում եմ, ջրերի փերին ափ է ինձ հանում:

Մի աշխարհ է, մի գունագեղ մոլորակ,

Մի լուսին կա հուշերիս մեջ մակնթաց,

Աստղերն ասես կայծոռիկներ ցիրուցան

Դեռ վետվետ են հեռուներում այլազան:

Ինչ երկինք է՝ պարմանուհի մի թովիչ,

Երբ ժպտում է վարդաբույր ու հմայիչ,

Անհունն այսօր շառագունել է կրկին,

Արեգակն է՝ հուզաթրթիռ և անդին:

Մի քաղաք կա յոթ ծովերի արանքում,

Կույսերն այնտեղ արթմնի են անրջում,

Ահավասիկ գտել եմ ես քարտեզում

Վայրերը այն, որ գանձեր են պարտակում:

Մի փողոց կա, մի նեղ նրբանցք միջանցիկ,

Զեփյուռն այնտեղ ծածանվում է թափանցիկ,

Մեկն անցնում է հաղորդության այդ ծիրով,

Ինձ գերում է անմնացորդ իր սիրով:

Նա գալիս է թագադիր ու այլազան,

Եթերածին՝ բոլորի մեջ զանազան,

Մահկանացուն դեռ չի տեսել իր օրում

Այն կորերը կանացի և օրորուն:

Ես դիտորդ եմ գեղեցկության հանդեսում,

Իմ փողոցը էլ ինձ դատարկ չի թվում,

Բույրդ կանգուն, դու գնացիր իմ սիրուն,

Այս աշխարհը էլ անիմաստ չի թվում: