Երբեմն թաքուն և կամ ընդգծված, բացահայտ այնպես Ես այլ կանանց եմ և երկրպագում, տրվում հաճույքին, Երբ մելամաղձոտ հոգիս եմ սուզում խորքերը անտես, Որ կարեկցանքի հանգեր դրոշմեմ նրանց աչք-ունքին: Շարժում եմ գութը, որ իմ հուզմունքին մասնակից լինեն, Ավերակներիս սյուն ու պատերի շաղախը սիրեն, Գաղափարագիր ամեն դարձվածքս սերտեն յուրովի, Այլ կերպ ընկալեն հրապույրները ամեն սիրողի: Քո լռությունը երկչոտ բևեռն է աղմուկի անանց, Տես, իմ առանցքով պտույտներ դեռ կան և համակենտրոն, Քանի լռում ես, մի ուրիշ լուսին կրքերում անսանձ Իր ձգողական դաշտում է պահում հյուլե թե ատոմ:
Նախանշված է, ասես իմ ուղին, Վաղն էլ անսովոր ոչինչ չի լինի, Ծանոթ է անգամ այս նեղ փակուղին, Թովիչ են կույսն ու սարսուռի գինին: Դե, լից, մատռվակ, թասերը զնգուն, Կյանքի հանդեսում հարբել եմ կրկին, Ինձանից վանել մտքերս զեղուն, Նրանց բզզոցում ու մի պագշոտ կին: Աղեկտուր է ջութակը հնչում, Այս փողոցն այնպես դատարկ է թվում, Որ արձագանքս հազար տեղ բեկվում, Ինձ հետ ընկում է, ինձ հետ բարձրանում: Անհայտությունը պոռնիկի նման Կիսաբաց կրծքով ո՜նց է հմայում, Բայց բնազդաբար տենչում եմ նրան, Որին բացարձակ մերկ եմ հնարում:
Կինն անտարբեր է, սակայն սավանը Տարալուծում է կորերը նրա, Արձակ մազերի սևն ու ճերմակը Մատնանշում են տարիքն ակամա: Կուրծքը հևում է և արագընթաց Պատկերներ ,ասես, հեռու անցյալից Վետվետ ընկնում են հուշերն անթափանց, Մթին եզերքում ո՞վ է դեռ լալիս: Դուռը անաղմուկ հրեցին կրկին, Եթերը լցվեց բույրով առնական, Կնոջ նազանքից մնաց պճրուհին Նաև հաճույքի հանգը տևական: Կինը դողում էր երազի թևին, Մի քանի շրջան սարսուռը գծեց, Արուն մասնակից սիրո այս տոնին Մտքերում անգամ նրան չլքեց…
Ծիրանենին ծառ է կարկուտը ծեծած, Հողն անջրդի է, ամպի մի ծվեն երկնքում չկա, Իմ երակներում արյուն կա շշմած, Ես ստվեր եմ փնտրում, որ ինձ բացառեն Օրերի հոգնած, անիմաստ երթից, Այս գոյությունս, որ քարշ եմ տալիս Քարափ է փնտրում, Գահավեժ կընկնի… Տեսնես, անդունդը, ո՞նց է հմայում, Ես կույս անդունդ եմ փնտրում տակավին, Որ անվերջ ընկնեմ: Եվ ազդագրերից մահս չգուժեն…
Ինձ դրեցիք պատիճում, որ անանձնանամ, Գոյությունը իմ նվաստ ինքս էլ ուրանամ, Մի կրակեք ինձ վրա հանուն իմ սիրո, Խանդն ինչու՞ է այսքան հին խաղալիք հարգո: Խավարի մեջ մի նշույլ, հույս կար տարագիր, Այս աշխարհը այնպես ցուրտ, մթին է էլի, Խոսքերն ինչու՞ են այսքան էժան ու պատիր, Ձեր վախերը ինձ տվեք, չմնաք թերի: Անակնկալ ինձ խփեք, մահս չիմանամ, Մեկով ավել կամ պակաս, ես ի՞նչ իմանամ, Հենակներս խլեցիք, փետուր ու սուսեր, Միթե թվաց, թե այդպես կմնամ անսեր: Այս հանգերը ինձանից անբաժան էլի, Մեղեդին է իմ հոգու այնպես ցանկալ, Ես ժպտում եմ մեկուսի, թեկուզ մի հոգի Աչքի թացն է դեռ սրբում իմ ձեռքով էլի: Այս շարժումն է բացառիկ և զարմանալի, Մենակ մարդը աշխարհում անելիք չունի, Կամ կրակեք ինձ հերթով, կրակեք էլի, Ախր, ո՞վ եմ ես եղել. Խանդն է անտեղի…
Մի օր հուշի թևերով ես էլ կգամ տուն, Էլ չեմ փարվի շարունակ ունայնին անտակ, Այս աշխարհը կուսական և անձեռակերտ, Համասփյուռի մի ծիրում աննշմար մի կետ: Թե տենչում ես ինձ տեսնել անկյունում քո տան, Բացիր դուռ ու պատուհան, բացիր անվարան, Ու թե չգամ մինչ ի մահ, կգամ, կասեմ,- քույր, Այս հեքաթն է անավարտ ու մենք նրան հյուր: Մի երազ է, մի աշխարհ, "սատանի" կամուրջ, Ծվարել ես հոգուս մեջ, ասես լույս, անուրջ, Սավառնակը մեր կրկին երկինքն ակոսում, Ժամանակը անտարբեր այս ու՞ր է հոսում...
Դու գալիս ես հուշերի քնքուշ թևերով, Քո մեկնարկը անհունում երազ է էլի, Սպասում եմ հրաշքի ակնկալիքով, Այս աշխարհը մի ուրիշ նմանակ չունի: Տես, անշփոթ պիտի գաս, իմ երանելի, Մթնշաղն է ի՜նչ չքնաղ, այգը՝ ցանկալի, Հուշումները այս երկու փարոս են ու լույս, Չխարխափես խավարում, անուրջներիս կույս: Աստված մարդուն արարեց իր նմանությամբ, Հերթը մինչև ինձ հասավ կավն այդ չորացավ, Մեկը որդուն ուրացավ, մեկն էլ մատնությամբ Այս ընթացքում բացառիկ աղի սյուն դարձավ: Շփոթում եմ գուցե ես կերպարները այս, Բայց ծածան են պատումիս կերպասները խաս, Ծիածանն եմ ես փռել ոտքերիդ առաջ, Տատանվու՞մ ես, թե՞ այսօր կգաս աննահանջ: Պատրանքներս են քեզ ծնել կամ մայրդ մի օր, Թե սերն արատ է, հոգիս, ես եմ կամակոր, Մի հուզմունք է ինձ պատել այնպես անմեկին, Սպասում եմ շարունակ ես էլ իմ հերթին: Տես, որ կավը յոթնահունց մատներդ շոյեն, Ինձ կարարես հղացքիդ շուրթերով բոսոր, Հետո թե ինչ կլինի, գաղափար չունեմ, Գուցե մեռնեմ ես մի օր, բայց սիրեմ այսօր:
